We hebben afgelopen vrijdag weer een vergadering gehad in verband met het experiment omtrent het buurt zorg au pair gebeuren. Waarvoor nu dus een appartement voor drie zorg au pairs moet komen, au pairs die de levens van de drie deelnemende gehandicapten (waaronder ik zelf) hier uit de buurt zouden moeten ondersteunen en vergemakkelijken. Dat vind Ík in elk geval; ik hoor ook ‘twee’ roepen. De beloning van die au pairs zou door ons – de deelnemers aan het experiment – bekostigd moeten worden voor de duur van het experiment. Die au pairs vinden wij ook zélf, zonder dat daar veel overhead aan te pas komt.
Financiering
Mijn leven is eigenlijk al vrij gemakkelijk (en gelukkig of tevredenstellend), maar ik heb dan nu ook nog één au pair in mijn eigen huis wonen. Helemaal voor mij alleen, en dat vond en vind ik toch wel wat overdreven worden. Zó zorgbehoeftig ben ik nu ook weer niet. Ziedaar de geboorte van dit idee. We zijn hier al geruime tijd mee bezig – drie gehandicapten, een mantelzorgster en enkele mensen van het Stadsdeel West. Die laatsten zijn voor dit experiment inmiddels ook een locatie, een appartement en financiering aan het zoeken – en volgens mij ook aan het vinden.
Kern
De harde kern van onze werkgroep bestaat uit een vrouw en man of zeven, en ik vind de motivatie van deze mensen echt supergoed. Wat in den beginne louter een idee, een plannetje was in het brein van ondergetekende, heeft inmiddels vaste voet gevonden – wortel geschoten – bij deze mensen, en dit zal mogelijk uiteindelijk het aanzien van de zorg in Nederland veranderen. En alle veranderingen om u heen beginnen volgens mij dus met een idee, hetgeen het bovenstaande volgens mij ook illustreert.
Mantelzorger
Er moet natuurlijk het een en ander veranderen in de zorg. Dat weet u inmiddels waarschijnlijk ook wel. Of bent u nog niet tegen uw zin tot mantelzorger gebombardeerd?? Mazzel voor u, en ik zou dan zeggen ‘uitzonderlijk’. Want volgens mij zijn er superveel onvrijwillige mantelzorgers. Twee deelnemers aan dit experiment – gehandicapten – hebben ook een enorme versnippering in hun budget door een veelvoud aan potjes en instanties waar ze geld vandaan krijgen, en waarover ze dan ook weer verantwoording moeten afleggen aan diezelfde instanties. Dat vervolgens onnoemelijk veel administratie, geregel, georganiseer en zelfs rechtszaken oplevert. Dat deden ze een beetje uit de doeken. Kwaliteit van leven? Ver te zoeken, lijkt mij na het horen van al dit ‘moois’.
Mazzelkont
Ik beschouw mezelf, na het horen van hún ervaringen, als een enorme mazzelkont met mijn recht-toe-recht-aan PGB uit de WLZ. Alles uit één budget, met uitwisselbare potjes. Een verzorgster kan mij verzorgen, tegelijkertijd tussendoor huishoudelijk werk doen, en mij naderhand ook nog begeleiden. Eén pot nat, doodsimpel, geen extra administratie. Wat een verschil met de voortdurende strijd die de andere deelnemers moeten leveren om een zo te horen vrij minimaal budget zeker te stellen. Dat eigenlijk nauwelijks voldoende is om hun écht te ontzorgen. Zorg heeft voor hun meer de betekenis van zorgwekkend, lijkt mij. Nog een laatste stuiptrekking van onze nationale Calvinistische inslag? Zo van: je mag dan wel zorg nodig hebben, maar je moet wel afzien. En ook van de zonder twijfel fantastisch getrainde maar vooral nee-zeggende managers van de WMO?
Uitkleden
Ik ben dan ook van mening dat in ieder geval voor de duur van dit experiment ook bij hun het hele budget waarover zij beschikken onder één noemer zou moeten komen. Met dezelfde gemakkelijk uit te wisselen potjes die ik ook heb. En zo blijven we ons dus maar inspannen om de zorg te ontzorgen. Opdat die verzorgsters óns kunnen blijven uitkleden, en dat niet in plaats daarvan de zorg zélf wordt uitgekleed. En die verzorgsters dus eigenlijk ook. Dan zitten die mensen wel in hun blote kont maar dat is toch juist weer niet de bedoeling. Dat is namelijk de verkeerde doelgroep.
